What!!! เป็นตัวร้ายทั้งที มีดีให้ได้สักเรื่องสิวะ!?!!

   ...การตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองกลายเป็นใครอีกคนเนี้ย...

.

.

.

...มันเป็นเรื่องที่ใครเขาจะยอมรับได้หล่ะวะ!?!! อะไรคือการที่ผมนอนอ่านมังงะอยู่ดีๆ แล้วดันมาโผล่เป็นนางร้ายของเรื่องเฉยเลยห๊ะ what??? มังงะต้องการอะไรจากผม... อ้อ แล้วอย่าคิดว่านางร้ายเรื่องนี้จะขาว สวย หมวย เอ็กซ์ น่าฟัดน่าเหวี่ยง หรืออะไรใดๆเช่นในมังงะหรือนิยายเรื่องอื่นเด็ดขาด... ด้วยเพราะมันเป็นมังงะของคุณ ฮัลเซตะ เซยาโกะ ... นักแต่งและนักวาดมังงะที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดดิบที่สุดในประวัติศาสตร์มังงะแนวรักโรแมนติกญี่ปุ่น เหอะๆๆ ถึงลายเส้นจะสวยมาก แต่ตรรกะที่คิดว่านางร้ายเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจ ทำให้ตัวร้ายทุกนางในมังงะของคุณเซยาโกะ มักจะมีปมต่างๆนานากระจุกรวมกันไว้ เหมือนมีเครื่องรางยมทูต(?)ติดตัวอยู่ตลอดเวลา ถึงส่วนใหญ่คุณเธอจะวาดออกมาในมาดนางพญาล่าสวาท(?) แต่ก็ยังมีอีกบางส่วนที่เกิดมาอนาถาน่าสงสาร และนางร้ายในเรื่องนี้ก็เป็นหนึ่งในมังงะส่วนน้อยนั้นด้วย... เดี๋ยวเด้ คุณเซยาโกะ ผมนี้แฟนบอยนัมเบอร์วันของคุณเลยนะ แล้วคุณตอบแทนบุญคุณผมอย่างงี้เนี้ยนะ? ...เอานิ้วกลางเพียวๆไปเลยครับ คุณเซยาโกะ

 ...อ้าว? แล้วคนพวกนั้นมันใครวะ หน้าตาคุ้นๆ... ห๊ะ!?!! ตัวละครหลักในมังงะเหรอ? แล้วมันใช่เรื่องอะไรที่พวกเอ็งต้องมองผมด้วยสายตาแบบนั้นด้วยเหรอวะครับ? คือถึงผมจะเป็นนางร้ายก็เถอะ แต่ไม่ต้องมองผมด้วยสายตารักกันปานจะฆ่าทิ้ง(?)ก็ได้ไหม? ครับๆ ผมสัญญาว่าต่อจากนี้ผมจะทำตัวเป็นเด็กดี(?)น่ารัก(?)น่าถนุถนอม(?) สงบเสงี่ยม(?)เจียมตัว(?) ทำตัวเป็นลูกขุนนางที่ดี(?) เป็นแบบอย่างให้กับลูกคุณหนูคนอื่นๆ(?) แล้วก็... อ่า ไม่มองผมด้วยสายตาน่ารัก(?)แบบนั้นสิครับ... เออครับ กูทำไม่ได้ คือกูผู้ชายนะ เรื่องอะไรกูต้องมานั้งเรียนมารยาท ทำตัวสะดีดสะดิ้งเหมือนคนเป็นพยาธิด้วยวะ? แม่ง ไร้สาระ น่า อย่าคิดมากครับทุกคน คือพวกมึงก็เกลียดกูอยู่แล้วไหม เห๊อะ กูจะเป็นยังไง พวกมึงไม่ต้องเสือกครับ เสียเวลา รู้ไหมพอกูเอาเวลาที่เคยวิ่งตามพวกมึงมาบริหารเนี้ย กูทำอะไรได้เยอะมากครับ เพราะฉะนั้นเลิกยุ่งกับกูได้ยิ่งดีครับ พวกมึงคงไม่รู้สิว่า นอกจากกูต้องเอาเวลาไปยัดความรู้ใส่สมองกลวงๆของร่างนี้ กับหันไปแดกมังสวิรัติแล้วเนี้ย กูต้องทำอะไรบ้าง แค่นี้เวลากูก็แทบจะไม่มีแล้วครับ เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาจับตาดูกูให้เสียเวลาครับ กูเบื่อที่ต้องหลบหน้าพวกมึงแล้ว... รู้ไหมว่าพอพวกมึงอยู่ใกล้ๆ กูดัดสันดานจิตใต้สำนึก(?) ลำบากแค่ไหนเนี้ย อย่าทำเรื่องให้มันยากกว่าเดิมได้ป๊ะวะ?  อ้อแล้วก็ได้โปรด... อย่าเดินมาในระยะสายตากูครับ เพราะไอ้การที่พอกูเจอหน้าพวกมึงแล้วอยู่ๆร่างกายก็วิ่งไปกอดพวกมึงโดยอัตโนมัติเนี้ย... กูขนลุกเว้ย!?!!

ปล. เรื่องนี้คำหยาบเยอะ จะไม่มีการเซนเซอร์ใดๆ เพื่ออรรถรส โลกสวยขอให้ไปอ่านนิยายเรื่องอื่นของไรท์หรือนักเขียนคนอื่นแทน

ปลล. นิยายเรื่องนี้อาจเป็นแนว yaoi (รึเปล่า?) เพราะถึงร่างจะเป็นผู้หญิง แต่ยังไงจิตวิญญาณก็เป็นผู้ชายอะนะ ตามนั้นครับ? แค่กๆ ตามนั้นเจ้าคะ เหอๆๆ